Вниманием Варвару Васильевну в день ее юбилея окружила администрация ГЛХУ «Костюковичский лесхоз». Радостным и волнительным стал для виновницы торжества визит заместителя директора по идеологической работе Н. А. Тымонюка, председателя профсоюзного комитета Т. И. Коноваловой, а также поздравления женщина принимала от своего коллеги, председателя ветеранской первичной организации М. Ф. Скочинского. Они вручили виновнице торжества денежный подарок и букет роз в знак благодарности за добросовестный труд во благо становления и развития лесного хозяйства Костюковичского района.
Вниманием не обделили редкого в наши дни юбиляра и корреспонденты районной газеты, пообщавшись с Варварой Васильевной.
В. В. Седленко относится к поколению тех, на чью долю выпало тяжелейшее испытание, – Великая Отечественная война и Чернобыльская трагедия. Поэтому рассказывая о сегодняшней жизни, она не могла не вспомнить о том страшном времени.
— Так мне радасна на душы сёння, — не скрывая волнения, разговорилась со мной Варвара Васильевна. — Спасибо паздравілі, не забылі. І ў раённай газеце чытала паздраўленіе. Жывём з сястрою (прим. авт.: Домне Васильевне – 92 года) ўдваих у кварціре. Бывае, што пляменніца заходиць, недалёка жыве. Скучаем па Красьніцы. Нас адтуль, дзетка, высялілі ці ў дзевяноста чацьвёртым гаду, калі ўсіх перасялялі апасля Чарнобыля. Там жа такія лясы кругом былі, землі. Наш бацька Васіль Акімавіч – харошы быў плотнік – у калхозе, у Красьніцы работаў, і мама Екацяріна Пятроўна ўсю жызнь адработала ў калхозе. Што мы толькі ні пабачылі на сваём вяку… Як вайна пачалася, я вучылася ў пятым класе. Была б ужо ў шостым, дык тады ж у школе ўсё строга было. Няўмела я пісаць па-беларуску, дык два гады прасядзела ў чацьвёртым класе. У сямьі нас было шэсць дзяцей. Чэцьвера малых памёрлі. Бацьку ў вайну на фронт забралі, дайшлі яны да Смаленску – і немцы ў плен забралі. Пра ета дазналіся, калі ён ужо з плену вярнуўся пасля вайны. А так усе гады думалі, што бацьку забілі, таму што ніхто нічога пра яго не чуў. Уся Красьніца ў вайну згарела. Жылі па адзінаццаць сямей, калі ў каго якія сьцены засталіся. Мушчыны, якія не пайшлі на фронт, памагалі капаць зямлянкі замест жылля. І мы з Домнай з малых гадоў як сталі з мамаю працаваць, так усе свае лепшыя гады аддалі калхозу. Дзень і ноч працавалі то ў полі, то на ферме, і не было часу на тых хлапцоў заглядацца. Ды і мала іх было ў Красьніцы: з вайны некаторыя не прыйшлі. Добра, што наш бацька вярнуўся. Было лягчэй. Работаць у Дзяряжанскае лясьнічаства мяне і яшчэ дзьвюх маіх падруг прігласілі, калі мы работалі на ферме. У Красьніцы жыў лесацехнік. Дык ці яму, хто пра нас сказаў, што мы добра працуем, ну вот ён нас і запрімеціў. Шаснаццаць гадоў праслужыла лесу. Чаго толькі не ўмеюць этыя рукі? – разглядывала свои маленькие хрупкие ручонки с тоненькими пальчиками, словно сквозь морщинки читала по ним прошлое.
— Можно мне подержать вас за руки? – прервала монолог своей героини. Просто редко, у кого можно увидеть такие по-детски аккуратные руки.
— Імі я і лес садзіла, шчапу драла, і ў цяпліцы прышчэплівалі дзяреўя. Ра-азную работу дзелалі. Вот так мы і жылі раней.
Рассказ Варвары Васильевны пришелся по душе всем гостям. Время торопило нас возвращаться на свои рабочие места. Но прощаясь с долгожительницей, коллеги обещали приехать к ней в гости через десять лет, на вековой юбилей. Будьте здоровы, Варвара Васильевна, живите долго и счастливо!
Фото и тект Ирины НЕКРЫЛОВОЙ.
